Bart is de afgelopen periode vaak bij me geweest. Het is een bijzondere klant, met een bijzonder verhaal.
In het proces zijn veel verschillende thema’s aangeraakt. Angsten natuurlijk die hij heeft, maar grenzen aangeven is ook een terugkerend thema geweest. Liefde mogen ontvangen, behoeften aanvoelen en serieus nemen, ….
Dit alles kwam voorbij. Ik denk thema’s die in elk leven wel eens voorbij komen…
Dat de verhalen bij Bart diep in zijn zijn als waarheid vastzitten werd ons elke keer duidelijk. We kwamen samen tot de ontdekking dat hij ooit grenzen aangaf en daarmee op de stoep werd gezet. Letterlijk buiten de deur kwam te zitten.
Hij die zich aanpaste om zich veilig te voelen kreeg dus hier eigenlijk weer een keiharde deksel op zijn neus. Zo leerde hij dat grenzen aangeven gevaarlijk is.
Dan werd hij afgewezen.
Dat had hij immers meegemaakt.
Letterlijk buitengesloten.
Bart heeft veel mooie momenten gemist in zijn leven, veel liefde ook gemist.
En vertrouwen.
Hoe mooi is het als je ouders jou het gevoel geven dat ze je vertrouwen.
Dat ze zien dat jij het kan, dat het je gaat lukken.
Bart had dit niet.
Hij ontdekte dat zijn ouders zelf nog kinderen waren in volwassen lichamen. Hierdoor heb hij veel gemist, veel niet gekregen en heeft hij hen veel in hun eigen pijn aangeraakt. Zijn ouders konden dit niet handelen en wezen Bart af. Op veel verschillende manieren.
Hun felle reacties sneden hem als een mes door zijn ziel. Het liet hem bevriezen. En het lichaam nam Bart mee naar deze verhalen, deze pijnen en samen probeerden we te ontdekken wat nodig was, om het allemaal achter je te laten, zodat hij vrij was en zich vrij zou voelen om het anders te doen.
Dit bleek nog niet zo makkelijk.
Elke keer werkten we aan de thema’s. Ik gaf met mijn handen Bart veiligheid. Door hem aan te raken. Rustig, met een beetje druk.
Met mijn vragen kon ik Bart door het proces begeleiden. En zo liet Bart steeds meer los. Onveiligheid die hij voelde, maakt zo langzaam plaats voor veiligheid in het nu.