Ze is al vaker geweest.
En ik weet dus al wat van haar leven en haar uitdagingen.
De vorige keren zijn er mooie stappen gezet. Er is veel in beweging.
Er is vooral veel meer bewustwording.
Bewustwording van haar voelen.
Bewust voelen wat haar lijf aangeeft.
Bewust worden van het verhaal wat hierbij hoort.
En… bewustwording van patronen.
Opeens zegt ze: ‘Het was dus vanaf het begin al scheef.’
Oke.
Ik kan dit aan van alles koppelen, maar ik weet echt niet waarbij het hoort.
‘Vanaf het begin al. Maar wat bedoel je met scheef?’ vraag ik wat later, als ik zeker weet dat er niet nog een opmerking achteraan komt.
‘Nou, wij zijn al lang bij elkaar. Heel lang. Te lang wellicht.’
Ze valt even stil.
Ze slikt.
Het is een constatering die ze zegt, die pijn doet.
Een die ze wellicht niet hardop had willen zeggen.
‘En dat was altijd al scheef. Ik had hem nodig. Hij mij niet. Dus,… ‘
Ze zoekt naar woorden.
‘Ik denk dat ik daarom teveel gegeven heb. Omdat ik hem nodig had. Ik heb me teveel op hem gefocust. Me teveel aangepast. En dat ben ik nu gaan inzien. Ik ben gaan zien dat het niet per se zijn schuld is. Ik heb dit vanaf het begin gedaan.’
Ze zucht.
‘Dit is fijn’ zegt ze opeens.
Ik blijf dus met mijn handen hetzelfde doen.
Ze zucht weer.
Er komt ontspanning op haar gezicht.
‘Weet je wat ik voel? Wat ik denk? Of eigenlijk wel weet?’
Heel kort opent ze haar ogen.
We maken oogcontact.
Ik schud mijn hoofd.
Ik heb geen idee.
‘Mijn lichaam heeft pijn. Ik heb allemaal kleine klachten. En dat komt door die scheefheid. Omdat ik steeds gaf en te weinig terug verlangde. Omdat ik me steeds aanpaste en mijzelf daarin vergat. Omdat ik dus steeds over mijn grenzen ging en dit voor mezelf altijd vergoeilijkte. Ik had altijd redenen waarom ik het zo te doen had.’
Ze is stil.
Ik moet glimlachen. Want precies deze gedachte heb ik een tijd terug ook gehad.
Daar heb ik toen ook over verteld in een van mijn podcasts.
‘Precies die gedachte heb ik ook gehad.’ vertel ik haar.
‘En nu zegt je lichaam,… het is genoeg. We kunnen eht niet langer dragen. We willen niet meer wachten tot je zelf ontdekt dat het anders mag, anders moet en anders kan. Nu word je ertoe gedwongen.’
Ze glimlacht.
We voelen elkaar.
We begrijpen elkaar.
Het is even stil.
We zijn elk in gedachten.
En ik pak haar voeten stevig beet.
Je voeten geven balans.
Ze geven je stevigheid.
Maar ze maken ook dat je stappen kunt zetten.
Je voeten zorgen ervoor dat je letterlijk kunt aarden.
Dat je kan gaan voelen en uit je hoofd verdwijnt.
Ik pak haar grote tenen en er komt direct een grote zucht.
‘Ik vind het zo bijzonder dat sinds ik bij Mooi Rechtop kom, alles zoveel duidelijker is geworden en dat het me niet meer van slag maakt. Ik ben er klaar voor. Het gaat nu anders zijn. Omdat ik vind dat ik dat waard ben.’