Deze tekst gaat eigenlijk niet over Harry en Veronique. Of toch wel.
Het gaat over de strijd intern tussen my higher self and my lower self

Ken je die?
Die stemmen in je hoofd?

Vast!

 

Jouw higher self heeft grootse plannen en doelen. Die ziet alle mogelijkheden.
Die denkt en doet positief en beseft dat alles mogelijk is, als je er maar voor gaat.
En voor blijft gaan!

Die lower self is meer een pessimist. Die leeft meer in het nu. En vooral in het comfortabel houden van het leven nu. Geen risico’s en gevaren. Liever zeker weten.

 

Herkennen van Harry

Het is fijn dat ik deze twee herken.
De lower self is soms erg aanwezig als mijn interne criticus die ik Harry heb genoemd.
Harry heeft een belangrijke plek in mijn leven gehad.
Harry beschermde mij.

Nu heeft Harry meer een rol op de achtergrond gekregen.
Omdat ik besef wat zijn taak was en dat ik in beweging wilde komen en dit niet zou lukken met Harry op de voorgrond.

 

Mijn higher self is nog niet zo aanwezig.
Nog lang niet zo aanwezig als ze zou moeten zijn.

De afwezigheid van mijn higher self…

En dat ben ik aan het onderzoeken.
Al een tijdje.
Door mezelf als onderwerp te nemen. Door coaching te krijgen.
Door mezelf te voeden met boeken en lessen van coaches en voorbeelden.
Door de trajecten bij oa 365 dagen succesvol.

 

Kijk… als ik kijk naar hoe het was, naar waar ik wil zijn, ben ik er nog lang niet.
En dat is oke.
Eerst is de lower de baas, maar uiteindelijk is het de bedoeling dat deze enkel nog spreekt als er echt echt echt gevaar dreigt en je dus echt echt echt de verkeerde besluiten gaat nemen.
In deze lijn zit ik nu in het midden. Soms nog iets te veel naar links, soms lekker iets meer naar rechts.

Maar… ik zat heel lang niet op deze lijn. Uberhaupt niet.

Wat krijg je mee, in je opvoeding?

Mijn leven was, en daarvan ben ik me NU bewust, maar toen uiteraard niet, of ik drukte het weg,… (Zou kunnen, want dat doe ik nu nog wel eens…) een leven waarin ik op zoek was naar goedkeuring.
Goedkeuring van mijn ouders.
Mijn ouders waren niet overdreven streng. Wel duidelijk, rechtlijnig. En ik vermoed uit angst, hadden ze moeite met meeveren. Dat gaf hen het gevoel, maar dat vul ik in, dat zij geen grip meer hadden op de zaak.
Er werd weinig gesproken. Wel veel gesproken, maar niet over het leven, over voelen of over wat iets teweeg bracht. Wat er geuit werd, was een stellige uitspraak. En daar moest ik het als het ware mee doen.
Tegelijkertijd was ik erg gevoelig.
Ben ik erg gevoelig.

Mogelijk waren mijn ouders ook perfectionisten. Niet op alles, want genoeg deden en doen zij met de welbekende Franse slag, maar vaak werd er wel gedoeld op het zo goed mogelijk doen. Niet expliciet zo uitgesproken, maar wel hierna gehint. Of… in elk geval heb ik het zo opgepakt.

 

Mijn waarheid

Ik weet dat afkeuring mij heel diep raakte. Misschien ook omdat er te weinig goedkeuring tegenover stond. Dat kan ook.
En ik besef me, dat dit mijn waarheid is.
Maar dit is het gevoel wat ik krijg als ik naar mijn gevoelens kijk die ik in mijn jeugd had.

Feit is dat ik dus goed voel, opvang, onthou wat anderen vinden, zodat ik hun goedkeuring kan wegdragen.
Van de zotte natuurlijk!
Want mijn leven draait om mij!

Nou,… en dat besef is er nu een tijdje. Een aantal jaar. En ik vind het hard werken.
Want het mechanisme me af te stemmen op de ander, in plaats van op mezelf, is erg lastig om te draaien.
Voordat ik het besef heb ik me al aangepast!

 

#8weeksechallenge

Sinds september 2021 heb ik mezelf een stukje actiever op de 1e plek gezet. Ik ben begonnen met breinwerken.
En het is wonderlijk wat er gebeurde.
Alles wat ik al tijden dacht, ging ik meer uitspreken.
Veel van waar ik me al langere tijd van voornam om te gaan doen, omdat dit nodig was om me gelukkiger te voelen in mijn leven, ging ik nu ook daadwerkelijk doen!

Breinwerken maakte dat ik meer ging voelen.
En dat was een heftig proces.
Want… voelen is een, maar het durven toelaten en verwerken had ik nooit geleerd. Wegduwen wel. En dat wegduwen maakte het leven makkelijker. Vermoeiender ook. Maar wel veiliger, want weggeduwd wist ik waar het was en als ik maar goed bleef duwen, bleef het ook veilig weg. En dus voorspelbaar….
Ik voelde meer mijn behoeften. MIJN behoeften. En ging dit ook steeds meer uitspreken.
Super eng, maar het bracht wel meer in beweging.
Ik voelde steeds beter dat ik over mijn grenzen ging. Dat voelde ik altijd al achteraf, maar dat geeft je niet direct de keuze het anders te gaan doen…. Die keuze kreeg ik nu wel. Ook een heel proces waar ik nog middenin zit.

Maar… ik ben zo blij met deze leerzame beweging!
En daarbij ben ik zo blij met de stilte in mijn hoofd!
Harry kon hele dagen blijven ratelen.
Nu is hij een soort met pensioen en komt nog wel eens buurten. Ik herken hem zoveel sneller.
Ik erken hem ook.
Maar…. Ik wijs hem vriendelijk de deur. Ik haal diep adem en zoek dan weer naar mijn higher self.

Die mag ook een naam en een persoonlijkheid krijgen, besef ik mij nu.
Zodat ik haar ook bewuster een rol kan gaan geven.

 

Ze is er! En dat mag ze!

Maar vanmorgen, vanmorgen was ze er. En ging ik, ondanks dat het zondag was, ondanks dat het weekend druk was en zou blijven, ondanks dat ik reuze moe was en ik vast ook nog wel ergens in de week zou kunnen gaan, ondanks het lekkere warme bed, toch naar de sportschool. Gewoon om 8 uur strak!
En Harry zwaaide me uit!