Ik groet je lichaam.
Dat doe ik door je aan te raken.
En heb overal aandacht voor.
Ik pak je schouderbladen en draag ze even.
Daarna leg ik het zo op de tafel dat er letterlijk heel wat spanning weg kan vloeien.
Hiervoor is een protocol.
Maar mijn handen gaan hun eigen weg en hun eigen tempo.
Je schouders en heupen… die zorgen dat je zucht.
Ontspant.
Zachtheid op je gezicht komt er.
Opeens zeg je.
„Het is gek. Maar als jij mijn schouders en heupen zo aanraakt, voel ik me geborgen”.
Wat fijn!
Ik geef het nog extra aandacht.
Want een gevoel van geborgenheid, wie wil dat nu niet?
Ik denk er nog eens over na.
“Als je dat doet.. dan voel ik me geborgen.
Mijn handen en jouw lijf hadden mij allang laten weten dat ik hier langer mocht blijven.
Je heupen en schouders maakten je gezicht zacht.
Je mondhoeken krulden.
Geborgen.
Wat een mooi woord.
Het doet me denken aan zorg dragen voor.
Met liefde.
Beschermend.
Je schouders en heupen zijn ‘t waar je arm en been bij je romp komt.
Een stabiele romp is vaak een stabiele basis.
Als hier veiligheid is, geborgenheid, heb je een stevige ondergrond om je leven op voort te bouwen.
En je wilt in beweging komen. Stappen zetten, durven doen watje zo mooi lijkt om te doen.
Ik voel dat ‘t goed gaat komen.
Je lichaam zet vandaag een mooie en belangrijke stap!
#breinwerken
#jezelfopde1eplek
#persoonlijkeontwikkeling
#zelfzorg
#groei
#hetgaatomjou
#ikkiesvoormij