Niveaulezen.
Dat deden wij vroeger op school. Ik las graag en veel thuis, dus ik zat vermoed ik in een van de hogere groepjes. Elke week kwamen er op twee middagen moeders in de klas om ons te begeleiden met niveaulezen.
Ik vond het een ramp.

Sneller in mijn hoofd
In mijn hoofd las ik veel sneller. Dat herkent waarschijnlijk iedereen. Dus ik las vooruit. En wist dan niet waar we waren. Maar om daar een opmerking over te krijgen, vond ik ook weer een soort van ramp, dus ik las zo min mogelijk vooruit. Steeds probeerde ik hetzelfde nog een keer vooruit te lezen, zodat ik niet meegesleept zou worden in het verhaal en niet meer opmerkte wanneer het mijn beurt was.

Ik had mijzelf aangeleerd vaak even op te kijken en te checken of alles nog oke was. En als het stil viel, keek ik ook. Zo leek ik waarschijnlijk heel betrokken.

Op toon
Het gekke is, zo goed als ik kon lezen, als ik mijn beurt had om voor te lezen, dan wist ik keurig op toon te lezen met de juiste informatie. Ik vond het spannend en had voortdurend het gevoel door de mand te vallen. Waarom? Als ik hardop las was ik enorm bezig om op de rem te trappen. Mijn ogen vlogen over de woorden, maar mijn mond kon zo snel niet. Door al deze drukte in mijn hoofd, had ik feitelijk geen idee waar ik over las. Gelukkig kon ik wel op toon lezen, dus ik viel niet door de mand. Hoe ik dat klaar kon spelen, weet ik niet.
Was mijn beurt voorbij, dan las ik snel mijn stukje opnieuw. En zo bleef ik op de hoogte van het verhaal. Maar lezen leuk? Nee!

Stil lezen fijn! Ja!

Maar op school vond ik dat wel weer verschrikkelijk omdat de keuze van boeken nou niet je-van-het was… Gelukkig is dat nu wel anders.

Ralfi lezen
Later in de klas deden we aan RALFI lezen. Als juf met TOS kinderen in hogere groepen die toch lastig aan het lezen gingen, leek het een uitkomst! Of het dat ook was, weet ik niet.
Voor mijzelf was het prima. Hardop lezen kon ik ondertussen prima met daarbij het verhaal te begrijpen. En gelukkig kon ik als juf van alles tussendoor doen, als ik de tekst weer voor moest lezen of samen met de kinderen las. Ik moest rondkijken, kinderen weer bij de tekst betrekken en bemoedigende knikjes uitdelen! Ik hoop dat ik voor de kinderen in mijn klas de Ralfi lessen leuk kon maken. We maakten er woordenschat lessen van. We leerden veel over de wereld. We doken samen in boeken en deden voorspellingen over wat we zouden gaan doen. En toch,… toch denk ik dat het leren lezen nog steeds een ramp bleef voor enkele leerlingen in mijn klas. Sorry! Ik deed wel echt mijn best door bijvoorbeeld teksten over ijs te lezen en dan zelf ijs te maken,…

Als (begrijpend) lezen een uitdaging is,…
Lezen, wellicht is het bij jou thuis ook een uitdaging! Mijn ogen en hersenen hebben leren samenwerken, koste wat het koste. Niet doordat het vanzelf ging, wel omdat ik het wilde. Vele jaren later zat ik bij CNLS om over de oog-samenwerking te leren en vielen er vele puzzelstukjes op hun plek.
Begrijpend lezen; ik kon het niet! En dat werd door Will Missiot benoemd, terwijl hij mij helemaal niet kende. Dat zag hij aan mijn tekening! Ik was erdoor gegrepen en het heeft mijn leven echt verrijkt! Net als reflexintegratie.

Ben jij juf of meester?
Voor alle juffen en meesters; leesproblemen kunnen label dyslexie krijgen. Toch zou ik voor een echt dyslexieonderzoek in te gaan willen pleiten voor het checken van reflexen en de oog-hersen-samenwerking. Want als je hier verbeteringen aan kan treffen, dan wordt het lezen en leren voor het HELE LEVEN beter en makkelijker.

En met een dyslexie verklaring krijg je dan meer tijd, maar de inspanning blijft groot; het lezen wordt niet makkelijker!
En om echt tot bloei te komen is het fijner als het wel makkelijker wordt, toch? Maak daarom een afspraak!