Vraag jij je af wat hoe dit kan? Wat maakt dat alles wat jouw kind ziet, onthouden wordt. Je verhalen te horen krijgt over gebeurtenissen jaren terug, maar wanneer je samen iets leest voor een spreekbeurt bijvoorbeeld, dan blijft het niet hangen. Niet een beetje, maar gewoon niets. In dit blog neem ik je mee naar Spanje, waar ik weer zelf ervaren heb dat lezen en onthouden en zelfs begrijpen niet automatisch gaan. Ik leg dit uit met nog actieve reflexen en oogproblematiek die hiermee samenhangt.

Stomp in mijn maag
Jaren terug zat ik bij Will Missot in Vlaardingen. We hadden net met de bioptor een ogentest bij elkaar gedaan. Will liep rond en zei: ‘Jij hebt moeite met begrijpend lezen. Je onthoudt niet wat je leest.’

Het was alsof hij met en vuist in mijn buik stompte. Ik was met stomheid geslagen. In radendsnel tempo ging ik terug in de tijd. Terug naar de basisschool. Daar kon ik het prima redden. Begrijpend lezen deden we niet, niet echt. Van geschiedenis en aardrijkskunde genoot ik en zoog ik de verhalen op, de foto’s en informatieve tabellen begreep ik uitstekend. Ik kon mij redden. Maar in de brugklas ging het anders. Samen met mijn moeder heb ik weken lang mijn huiswerk gemaakt. Ik zie mijzelf nog zitten en roepen: ‘Hoe moet ik dit nu weten? Hier heeft mij nog nooit iemand wat over verteld!’ Mijn moeder vroeg me de tekst van de nieuwe paragraag weer te lezen, want volgens haar moesten de antwoorden hierin staan. Ik zag ze niet. Langzaam nam zij mij mee op weg en leerde ik het zien.

Spaans lezen in de les
Weer jaren daarna ging ik een week naar Madrid en volgde ik een week Spaans. Alles in het Spaans. Het was fantastisch! Op de vierde dag moest ik een stuk in het Spaans voorlezen. Dat ging prima. Ik kreeg complimenten dat het ook qua intonatie en uitspraak goed was. En toen kwamen de vragen. Over de tekst. Maar ik sloeg dicht. Ik besefte dat ik geen idee had, wat ik gelezen had!
Hoe was dit mogelijk?

Samenwerking ogen en hersenen maken dat je goed kan zien
Mijn ogen werken prima samen, maar niet optimaal. Het zou beter kunnen. Dat zag Will Missot direct toen hij mijn testen zag. Ik zag dat mijn testen er totaal anders uitzagen dan van mijn studiegenoten en dit maakte mij onzeker. En ik snapte de opmerking van Will Missot niet.

De beelden die mijn ogen naar de hersenen sturen passen niet optimaal op elkaar. Hierdoor kost het mijn hersenen meer moeite om deze informatie te verwerken. Als er stress bij komt wordt dit nog lastiger.
En stress kan opgewekt worden doordat je iets moet. Iets wat je spannend vindt of moeilijk. Alsof je ogen op de rem trappen, alsof je een zware zak vol stenen mee moet slepen. Je hersenen doen zoveel als mogelijk, maar begrijpen lukt niet meer.

Reflexen die je ontwikkeling remmen?
Daarnaast heb ik een actieve ATNR. Dit is een reflex. Een reflex die ik als baby niet goed heb afgerond. Ik ben er groot mee geworden en ik vind zelf dat het prima is gelukt. Maar het heeft me ook uitdagingen gegeven. De ATNR zorgt voor een soepele samenwerking tussen links en rechts, zowel op het gebied van bewegen, maar ook op het gebied van informatieuitwisseling tussen beide hersenhelften. Doordat ik de ATNR als baby niet goed heb afgerond, heb ik mijn hersenen op dit stuk ook niet helemaal optimaal en efficient ingericht. Automatiseren is hierdoor lastiger, ik heb meer tijd nodig. Ik ben een typisch gevalletje: de klok hebben horen luiden maar niet weten waar de klepel hangt. Ik kan erg onhandig zijn, zeker als ik moe word, speelt dit meer op.

Begrijpend lezen is meer dan lezen
Begrijpend lezen is met de ogen kijken, wat de hersenen moeten ‘zien’. De hersenen moeten hier immers betekenis aan verlenen. Maar mijn hersenen hadden het al moeilijk genoeg om de ogen goed aan te sturen en de informatie te verwerken. Dit kwam immers niet optimaal binnen! Onthouden wat ik las? Dat lukte dus niet! Begrijpen wat ik las? Dat was al lastig, omdat de samenwerking van links en rechts hiervoor nodig was en dat lukte niet onder het lezen. Met stillezen ging dit langzaamaan beter, maar met hardop lezen lukt het me minder goed.

Niemand wist dit, niemand wist dat je hierop kon testen. Niemand in mijn omgeving wist dat je hier met beweegoefeningen en ooggymnastiek alsnog je hersenen optimaal in kon richten. Dat leerde ik bij Will Missot en bij alle modules reflexintegratie. Ik merk dat het bij mij steeds beter gaat.
Maar vooral geniet ik dat de kinderen die ik begeleid steeds makkelijker functioneren. Gewoon omdat ik met hun lichaam de steken die zij onbewust lieten vallen, alsnog aanpak.

Heel veel kinderen die bij mij komen hebben een actieve ATNR.
Heel veel kinderen zijn gevoelig voor stress. Ze willen het zo graag gewoon goed doen! En als dit niet lukt, levert het stress op.

Wil jij nu thuis lekker aan de slag om je kind te stimuleren? Kruip dan veel. Stimuleer het overkruisen van de middenlijn van het lichaam. En wil je echt met de reflexintegratie aan de slag, kom dan langs voor een kennismakingsafspraak!

Kortom:
Lezen is dus niet automatisch begrijpen wat je leest. Lezen is dus niet automatisch onthouden wat je leest. Als je reflexen nog storen en je ogen niet optimaal samenwerken met je hersenen is het lezen al lastig genoeg! Je hersenen hebben geen energie en capaciteit meer over om nog meer te doen, zoals begrijpen en onthouden!