Elke dag dat je naar school moet is het alsof je een langspeelplaat bent, die blijft steken. Tijd voor een CD-speler zeggen mijn direct oppoppende associaties naar de reclame in mijn jeugd.
Hoewel hij nu al jaren naar school gaat en ook kan klokkijken, de routine elke dag hetzelfde is, blijven de gesprekken een aanmoedigende opmerkingen om toch nu echt te gaan aankleden, eten, tas pakken, tandenpoetsen ergens in de lucht hangen. Ze lijken niet binnen te dringen! Wat kan er toch aan de hand zijn?

Dat is natuurlijk niet te zeggen. Er kan van alles aan de hand zijn, waardoor iemand zich terug lijkt te trekken in zijn eigen wereld en niet echt bewust deel lijkt te maken van de wereld waarin in deze ochtendroutine van alles moet om op tijd op school te komen.

Ik heb jaren terug een jongen begeleid die dit heel sterk had. Totaal geen vervelende jongen en echt een hele goede fijne liefdevolle band met zijn ouders,… maar tijdens de ochtendroutine (ook wel op andere momenten, hoor, maar deze was toch wel de meest stressvolle) dreef het de moeder tot wanhoop! ‘Het maakt niet uit hoe vroeg we opstaan,… Tijdsdruk of niet, hij lijkt mij niet te horen. Het komt niet binnen! Wat kunnen we doen?’ Terwijl ze mij aankeek zagen we haar zoon even lekker met de auto’s spelen.

Eerst besloot ik te kijken of de jongen wel wist wat er precies moest en wanneer. Nou, hier zat het probleem niet. En hij wist ook te verwoorden dat het altijd fout ging, dat het er niet gezelliger op werd. Maar ‘ik kan mijn motor niet aanzetten, want al het andere…. daar zit ik zo graag met mijn gedachten!’ legde hij mij uit. Op dit punt van de begeleiding had ik hier geen antwoorden op. Maar ik deed opleidingen reflexintegratie en op een gegeven moment hadden we een oefening te pakken die hij thuis lekker kon herhalen, die hij heerlijk vond. Na de zomervakantie kwamen ze terug. Moeder durfde het toen nog niet uit te spreken, maar na de herfstvakantie wel. ‘Het gaat goed ‘s morgens. Hij kan uit zijn wereld komen om te doen wat moet! ‘s Morgens geen stress meer voor mij. Ik hoef het niet meer 1000x te zeggen! Zo fijn!’

Ik moest hier opeens aan denken. In de vele gesprekken die ik met andere moeders heb, hoor ik altijd veel uitdagingen of hoe je dit ook maar moet noemen. De meesten denken voor dit soort ‘problemen’ niet bij mij terecht te kunnen. Daarvoor is het probleem niet groot genoeg! Maar…. hoeveel leuker wordt het als het er niet meer is! Dat je ‘s morgens het gewoon gezellig kan houden. Al is het maar voor jouw betere start van de dag, dat jij zonder geirriteerd gevoel de dag kan starten!

Wat kan het zijn, dat je kind je niet lijkt te horen?
Ik leg het even uit met snelwegen. Je zit in Utrecht, maar je moet in Zwolle zijn voor je tijdsplanning en aansturing van alles wat je moet doen, om op tijd te zijn. Daar aangekomen heb je even tijd tijdens het aantrekken van je broek, tijdens het kauwen van je boterham en zie je mooie borden over Groningen! Er gaat niets boven Groningen. En je beseft dat je hier graag heen wilt. Je suist de snelweg over en binnen een luttele seconde zit je in je eigen droomwereld. Gewoon, omdat de weg van Zwolle naar Groningen lekker leeg is en mooi breed aangelegd. Je wilt wel weer terug naar Zwolle, maar … helaas, die snelweg terug is niet aangelegd….

Stel nu dat Groningen staat voor je middenbrein die toegeeft aan je goede gevoel voor NU. Hier tellen keuzes voor straks niet, hoe verstandig dan ook. Hier gaat het om fijn en dan wel NU! Dus plannen? Nee! Regeren is vooruitzien? Wat een onzin! Regeren is gewoon lekker nu doen.

Leeuwarden is je prefrontale cortex en die stuurt iedereen naar Groningen om je mee te nemen naar de verstandige keuzes. Het neemt allemaal verstandige argumenten mee, die jou moeten overtuigen naar Zwolle te gaan, zodat je nog wel op tijd op school kan komen! Hele hulptroepen worden ingezet. En daarna word er ook gedreigd met dit en dat…. Maar deze boodschappen komen niet echt aan in Groningen. Deze snelweg is namelijk nog helemaal niet aangelegd…..

In de babytijd leggen wij met bewegingen onze fundamentele verbindingen tussen alle delen van de hersenen aan. Door herhalen en ontwikkelen worden dit goed aangelegde snelwegen. Zo kunnen we van Zwolle naar Groningen en weer terug. We kunnen kiezen voor het dromen, voor het fijne gevoel nu, maar we kunnen onszelf ook weer corrigeren en de verstandige keuzes maken.
Maar het kan ook zijn dat jij in de babytijd bepaalde verbindingen niet hebt aangemaakt en dus ook niet verder kon uitbouwen. Of je hebt door stress of een negatieve ervaring een verbinding helemaal geblokkeerd. Dan krijgt je de situatie zoals hierboven beschreven is.

Bij de jongen die bij mij kwam voor leesuitdagingen, voornamelijk, kwam vooruitgang in het lezen toen we met reflexintegratie begonnen. Maar ook….. werd hij minder dromerig. Kon je beter contact met hem maken. Werd hij verstandiger in zijn keuzes en… hij kon het opeens ook beter benoemen! Zo waren de plannen die hij elke keer opnieuw met zijn moeder maakte om het ‘s morgens gezelliger te houden en wat hij ook echt wilde, al die jaren, nu opeens ook uitvoerbaar voor hem!
Hij koos ‘s avonds een moment voor opstaan. Hij deed zijn dingen en koos ervoor de tijd die hij overhad te gaan kleuren en dromen. En…. hij kon het uitvoeren. Tijdens het ontbijt was hij aanwezig en praatte met de rest van het gezin mee. Hij kon zich losrukken van zijn eigen wereld en… hij kreeg plezier in lezen en schoot in deze vaardigheid als een vuurpijl omhoog!

Kijk, dat noem ik een win win situatie! Of wellicht wel een win-win-win situatie!