Hier ga jij een blog over schrijven, zei ze me streng!

Het was een dag zonder afspraken, maar met to do’s en opeens gaf ik me op voor een Masterclass van Wendy, op het laatste nippertje. Wendy ken ik al jaren en ik ben haar op afstand altijd blijven volgen.
Een Masterclass, gewoon een beetje anoniem meeluisteren, daar had ik wel zin in.

Oke, het ging even anders.
Een Masterclass bij Wendy is anders.
En dat is oke.
Het werd niet luisteren, het was interactie.
Prachtig!

En ik weet niet meer hoe, maar opeens was ik het onderwerp van gesprek.
Ik, die nog zoekende ben naar mijn Missie. De missie die wel goed voelt, maar nog niet ‘brandt’.
De grote lijn klopt, maar de invulling nog niet.
Ik, die nog volop op zoek is naar welk werk wil ik nu doen, met wie?
En het gesprek draait ook een beetje.
Net zoals mijn missie, is het gesprek ook nog veel zoekend, vanuit het hoofd.
Want… alle keuzes in het verleden werden vaak vanuit mijn hoofd gemaakt.
Dus…. Dat is mijn eerste normale pad; werken, keuzes maken vanuit het hoofd.
Antwoorden vanuit het hoofd.
Wie weet is dit herkenbaar?

Keuzes die verstandig waren.
Keuzes omdat de omstandigheden hierom vroegen.
Keuzes die logisch waren.
Of omdat de kinderen voor gingen.
Keuzes van doorzetten. Even door deze periode heen bijten.
Keuzes van wel weer iets willen, maar niet weten wat.
Keuzes om toch te beginnen en in beweging te komen.

Keuzes waarbij ik steeds meer voelde.
Steeds vaker voelde. Dit is het nog niet, maar dat is oke.
Ik mag zwerven.
Ik mag het nog niet weten.
Ik mag het gaan ontdekken.

Ik mag de tijd nemen die ik nodig heb.
En ik besef, ik zit op een fluwelen stoel.
En ik mag daar van genieten.
Dat ik op die fluwelen stoel zit, komt ook omdat ik de afgelopen jaren, keihard heb gewerkt.

Niet aan mijn missie, maar aan die van mijn lief.
Maar dat was net zo goed voor mij enorm doorbijten.
Bikkelen.
Dingen slikken en gewoon weer doorgaan.

Nu zijn we waar we zijn.
Hij gaat door met zijn missie.
En ik pak nu de ruimte die ik nodig heb, zo lang als ik nodig heb.

Zo worstel ik me een beetje door het gesprek.
En dat gaat goed.

Het gesprek verplaatst zich naar een ander.
Tenminste, zo herinner ik het me.

Opeens gaat het over een schouder.
Een frozen shoulder.

Daar heb ik de ballen verstand van.
‘Jij ziet dat deze schouder niet zijn normale bewegingsruimte heeft, deze arm.’ Zegt Wendy vol vertrouwen.
‘Kan jij daar wat mee? Met jouw reflexen werk?’

Er gaat van alles door me heen.
‘Tuurlijk,… maar ik ben geen fysio. Ik weet welke reflexen de schouder in beweging zetten. Dus daar kunnen we aan werken, en zeker als het iets terugkomend is, dan zou dit zeer zeker een aanpak zijn waar je meer aan hebt.
Je lijf en brein laten weten hoe het hoort.’

Hierbij hoor ik Jort Kelder in mijn hoofd. ‘Hoe het heurt’.

‘Maar….’ Ga ik voorzichtig verder. ‘Ik probeer ook vooral anders te kijken en te denken. Ik geloof namelijk dat trauma, negatieve ervaringen die je niet kan verwerken, stress; dat zetten we vast in ons lichaam. Die negatieve energie. Die spanning.’

Iedereen luistert aandachtig.

‘Ik geloof dat deze spanning een fysieke klacht kan hebben. Dus ik zit met een paar vragen, die ik zou stellen als je bij mij komt.’

Ik schud nu wat vragen uit mijn mouw, die ik intuïtief naar boven voel borrelen. Ik denk aan de bewegingen die we met onze armen maken. Omarmen, vasthouden, opdrukken, wegduwen, trekken….

‘De vragen die bij me naar boven komen zijn: wat wil je graag omarmen?
Of… wat ben je nu gaan omarmen?
Of wellicht, wie mis je ontzettend?
Wat wil je graag op afstand houden?
Wat duw je al een hele tijd weg, maar ben je mee gestopt?
Wat trek je allemaal naar je toe?
En hoort dit wel bij jou…?’

Wat een enthousiasme, hoor ik van de anderen. Zoveel meer energie. Zoveel meer stralen.
Wendy zegt dat ze binnen een week een blog hierover van mij verwacht.
Dat het hier over mag gaan.

Dat dit mijn verhaal is.

En ja, ik voel dat ik steeds meer puzzelstukjes in handen heb. Maar de puzzel ligt nog niet.
En nog steeds is dat oke.

Heel duidelijk voel ik dat ik geen klanten wil met fysio-achtige klachten.
Zeker niet met fysio-achtige verwachtingen.

Ik wil wel klanten die breed durven te kijken.
Anders durven te kijken.

Die begrijpen dat kinderen ons spiegelen. En dat kinderen stappen kunnen maken als wij die als ouders zetten.
Ik wil klanten die aan zichzelf willen werken, dingen los willen laten, meer in hun basis ontspannen willen zijn.
Genoeg te puzzelen, dus nog.
En weet je, ik geniet daarvan.

Sowieso heb ik ook daadwerkelijk de afgelopen weken weer een paar puzzels gemaakt. Maar deze symbolische puzzel vind ik ook erg mooi.
Vol vertrouwen dat het allemaal sowieso goed gaat komen. Er is zoveel beweging! Zoveel groei!

Leuk om eens te denken welke klachten jij hebt, in je lichaam.
En probeer er dan eens anders naar te kijken!
Hoe mooi is het lichaam en geest meer samen te laten werken, elkaar te laten versterken!

Ik word daar blij van!