Begin dit jaar heb ik blogs gedeeld over voornemens. Ook heb ik hier podcasts over opgenomen.
In mijn persoonlijke leven werk ik zonder voornemens.
Maar… als Mooi Rechtop wil ik ook bewegen. Wil ik ook groeien.
En heb ik dus een plan gemaakt.
En dat plan,…. Dat uitvoeren gaat niet altijd even makkelijk.
Sommige delen van het plan zijn eng.
Zijn confronterend.
Soms komt het leven ertussen, middels een ziek kind.
Of een auto die naar de garage moet.
Soms sta je gewoon niet fit op. Is de energie laag.
En dat was allemaal aan de hand de afgelopen maand(en).
Q2 is nu net begonnen.
En ik heb moeite mijn Mooi Rechtop routines weer op te pakken.
De valkuil van teveel tijd
Ik besef mij dat teveel tijd bij mij een valkuil is. Als ik minder tijd heb, maar een duidelijk plan, kan ik knallen.
Maar als ik meer tijd heb, dan komt mijn ‘nou, dat hoeft nu nog niet, je kan best nog wel even,….’ gedachte keihard om de hoek kijken! En weer,… en weer… en nog een keer.
Plannen worden bijgesteld.
Agenda’s omgegooid.
Actielijstjes opnieuw gevormd.
Daarbij weet ik dat ik mezelf op nummer 1 moet zetten.
En ik ben er nog niet.
Misschien zelfs nog lang niet.
En die tijd zit op hetzelfde moment als de tijd voor Mooi Rechtop.
En is dus een perfecte saboteur!
Sta ik wel op nummer 1?
Ik besef me dat ik mezelf, maar ook Mooi Rechtop op nummer 1 moet zetten.
Ik heb het nodig me aan mijn plan te houden.
Maar… het moet ook leuk blijven.
Want… mijn gezin draait op mij. Dus als ik gestresst ben, als ik geprikkeld ben, krijg ik dit 3 dubbel en dwars terug. En in mijn droomleven mogen mijn kids best mijn spiegel zijn, maar gaat het om verbinding. Warmte, zachte herinneringen.
Ook dit is een perfecte saboteur.
Lekker in een flow…?
Hoe hou ik mezelf ‘aan’, in die balans die voor mij werkt, namelijk met genoeg uitdaging en net genoeg tijd om te doen wat ik wil doen op een effectieve manier, goed afgestemd op wat ik als persoon op dat moment ook nodig heb.
Ik ben hierin aan het zoeken.
Van echte tijdsblokken die van te voren ingepland zijn, krijg ik weerstand. Terwijl ik het als juf heerlijk vond te weten wat en hoe ik het ging doen, vind ik het nu thuis verschrikkelijk. (ook iets om te onderzoeken!)
Een to do lijst voor dit kwartaal heb ik, en dat geeft richting, maar ook genoeg ruimte om te lanterfanten.
Ik vind ook dit weer een mooi proces.
Ik zoek hier informatie over. Doe opstellingen. Voel in mijn lichaam en onderzoek mijn overtuigingen.
Ik val en sta op, ik strompel en ren en dat alles mooi afgewisseld.
Breinwerken,… zo blij mee!
Bovenal ben ik trots.
Want… in het verleden had ik maar één stand. En dat was de stand van doorzetten en anders maar doorbijten, ten koste van mijzelf. Zonder te voelen, zonder stil te staan bij het waarom. Ik wist dat dit me anders uit balans zou brengen en ik weerstand zou krijgen om de taak tot een goed einde te brengen.
Dit doe ik niet meer.
Je kan dus veranderen. Je kan dus leren.
Ik leer volop!
Zeker nadat ik mijn basis verstevigde met breinwerken. Ik weet dat ik veel minder snel uit balans raak en durf daarom ook beter mezelf en mijn gevoelens te onderzoeken. Ik ga het gesprek meer aan. Ik zorg beter voor mezelf. En al heb ik het besef dat ik er nog lang niet ben, ik ben wel erg goed op weg!