‘Ik ga niet mee!’

Waarin ik ontdek dat het fijn is als we onze kids helpen met hun gebruiksaanwijzing, omdat wij verder kunnen kijken en denken dan het hier en nu, maar wie is degene die mij hierbij helpt?
Breinwerken maakte dat ik een shift kon maken, die ik enkel met coaching niet had kunnen zetten.
Dat en meer in dit verhaal!

 

Boos loopt ze door het huis. De boodschap is duidelijk. Zij wil niet mee.
We maken ons klaar om naar het bos te gaan. Zoals vaker in ‘t weekend. En het weer is prachtig.
Ik ben nog niet fit en dus een klein ommetje in ons buurtbos vind ik wel best.
Wandelen en praten tegelijk is best wat, zo na een paar dagen tante c- griep.

We weten dat ze straks enthousiast vol verhalen en één en al gezellig­heid zal zijn.
We weten dat een dag zonder doel haar enerzijds goed doet, want alles vol gepland maakt ook dat ze zich snel overprikkelt voelt.

Maar leeg-leger-leegst op een dag is ook lastig, zeker met Olympische spelen en dus veel schermen komen ze niet helemaal goed in hun hum.

We zetten door en even later is ‘t vanouds gezellig. We duiken het ene leuke paadje in, na de ander en de verhalen zijn niet van de lucht.

Gebruiksaanwijzing in wording

Ik bedenk me dat we door deze ervaring en het bewust kort benoemen haar helpen met haar eigen gebruiksaanwijzing. Hoofdstuk weekend: te volle agenda is zorgen voor goede rust momenten.
Een te lege agenda en teveel schermen, maakt je traag, leeg en down. Wat dan helpt is lekker even naar buiten. Het liefst in de natuur.

 

Mijn gebruiksaanwijzing wordt ook steeds duidelijker voor mijzelf.
Daar ben ik nooit zo mee bezig geweest.
Te sterk op de ander gericht.
Te sterk aan ‘t observeren, inschatten of de ander het goed had.
Had de ander niet om gevraagd. Deed ik.

Automatisch.

Ik wist niet beter.

Mijn manier van doen.

Versterkt door ons gezinsleven en de uitdagingen die we daarin te nemen hadden.

 

Langzaam aan kwam ‘t besef dat ik ‘t anders wilde.

Dus… na een periode me wentelen in de gedachte dat ik het anders wilde, ging ik erover lezen, mensen volgen.

Cursussen doen.

 

Veranderingen in mijzelf

Ik ging meer stilstaan bij mezelf.
Lastig, want ik had de antennes zo op de anderen gericht, dat ik het lastig vond ze meer op mezelf te richten.
Maar er was beweging.
Mijn denken over veranderde.
Ik werd me meer bewust.

En zo ontstond er steeds meer duide­lijkheid.
Wat geeft energie.
Wat niet.

Ik wilde ‘t graag begrijpen maar nam vooral steeds meer tijd om te voelen.

Met de start van breinwerken voelde ik de shift.

 

Alles leek steeds meer in mijzelf op z’n plek te vallen.

Wat ik BEGREEP ging ik nu ook voelen.

 

En zo was het steeds makkelijker om mijn gebruiksaanwijzing aan te vullen en vooral ook toe te gaan passen.

 

Keuzes te gaan maken.

Bijv. door te zeggen wat je nodig hebt.

Dit te organiseren.

Goed voor mezelf te zorgen.

 

 

Zonder wrijving geen glans

 

Bracht wel wat wrijving zo af en toe.
Want mijn aanpassen, het gericht zijn op de ander in eerste plaats, was voor de ander natuurlijk makkelijker dan ik die nu meer ruimte innam en grenzen en behoeftes aan­geeft.

Ik was daarom blij met de begeleiding die ik hierin krijg. Naast spiegels, vertrouwen kreeg ik hierdoor ook input van buitenaf.
Net zoals wij onze kids geven.

 

Samen elkaars spiegel zijn, is een ding.
Dat geeft wrijving.
Dat schuurt.

Dus een groep mensen buiten deze spiegels thuis maakt mij nog sterker in het proces. En het doorzetten.
Blij ben ik met de herkenning. Met de erkenning.
Vooral ben ik blij dat ik ‘t zoveel beter kan laten.

Kan laten waar ‘t hoort.

Van wie ‘t is.

Ik hoef ‘t me niet aan te trekken.

 

Ik ben oke!

 

Dat is fijn om soms van anderen te horen of te lezen.

Ik hoef niet uit balans te raken.

Ik voel in alles dat ik er mag zijn.

Gewoon ik.

Van voor naar achter.

Van links tot rechts.

Van onder tot boven.

Met m’n leuke dingen.

Maar ook met alles waar je wel eens minder trots op kan zijn.

 

 

De meerwaarde van Breinwerken

Dit stabiele had ik nooit zo kunnen voelen met enkel coaching. Dan was ‘t bij “begrijpen “gebleven.

Nu begrijp ik ‘t, ik voel ‘t en ik weet dat ik ‘t in me heb.

Dus… ik kan ‘t laten zien.

Lukt niet altijd. (Vaak niet.)

En da’s ook oke.

 

“Was toch weer lekker in ‘t bos, hè mam,” zegt ze als we weer bijna thuis zijn.

Blij dat wij haar bewuster kun­nen maken van haar gebruiks­aanwijzing.
Zo profiteren zij van ons als begeleiders die soms op meta-niveau haar kunnen be­geleiden. Zo blij dat we dit voor haar, de rest én elkaar kunnen doen.