We kennen elkaar al wat langer, omdat je al vaker bent geweest. Regelmatig leg ik je keuzes voor.
Keuzes maakt dat je moet voelen, of uitgenodigd wordt te gaan voelen:
‘Wat wil ik?’
Meestal blijft het erg lang stil.
Op een dag lig je al even op de tafel.
We hebben niet echt een ingang om mee aan de slag te zijn, dus werk ik stil. Ik raak je aan, groet je lichaam en trek voorzichtig afwisselend aan je armen en benen.
En dan krijg ik enorme spanning bij mijn kaken.
Uit het niets.
Ik vraag of je dit herkend.
Ja.
Ik vraag of het ook te maken heeft met ‘kiezen’, want het is me opgevallen dat je vaak stilvalt als ik je vraag een keuze te maken.
Voor jezelf kiezen is lastig.
Kiezen is sowieso lastig.
Je kan het niet overzien en bent bij voorbaat al bang om de verkeerde keuze te maken en dus weer te voelen dat je het niet goed doet.
Die afwijzing maakt dat je verstart.
Je kiest daarom voor afwachtend in het nu te blijven.
Dat is veiligheid voor jezelf creëren, maar hierdoor moet je je ook schrap zetten.
Deze wijsheid brengt de onrust in je benen.
Er is angst voor groei, angst voor beweging, voor nieuw en angst voor anders.
Het is namelijk allemaal onbekend en dus onveilig.
Kiezen is daarom in je leven nu, zo lastig.
Ik geef je benen daarom extra aandacht.
Je mag stappen gaan zetten.
Naar jouw keuze toe, waarbij je het andere achter je laat.
Ik verstevig je basis door met je voeten en benen te werken, zodat je de keuze kan maken, de stap kan zetten en in balans blijft, ook al is het spannend.