Ik ben niet iemand die zwemt in de keuze aan schoenen. Ik koop nieuwe schoenen.
Dat vind ik een nare ervaring.
Alles voelt nieuw, gek, anders.
En hoe kan ik inschatten of ze over een tijdje geen pijntjes hier of daar gaan geven?
Dus… ik doe het niet vaak. En niet graag.
Dan heb ik nieuwe schoenen maar bemerk ik dat ik liever mijn oude schoenen aandoe.
Dus… dwing ik mezelf om de nieuwe aan te doen.
En dan… dan opeens zijn de nieuwe schoenen mijn lievelingsschoenen.
Ik denk dat dit een vinkje zou kunnen zijn bij een gesprek over ‘zou Carolien autistisch kunnen zijn’? En dat is oke!
Goed… deze lievelingsschoenen doe ik dag en nacht aan. Maar nu… nu moeten we samen een nieuwe fase in. De fase van afscheid of van herstel door de schoenmaker.
In gedachten automatisch de ‘verkeerde dingen’ doen
Ik neem je even mee.
Een tijdje terug merkte ik dat ik er langer over deed om de gang uit te komen. In gedachten was ik namelijk de veters van mijn schoenen aan het losmaken. Dit duurt veel langer dan de rits openen.
En opeens besefte ik, dat ik raar bezig was.
Snel opende ik de beide ritsen en stapte de kamer in.
Later moest ik de veter van die linkerschoen weer strikken en dat deed ik net iets strakker dan voorheen.
Best lekker!
Wat meer stevigheid.
Op een donderdag had ik uiteraard mijn lievelingsschoenen weer aan.
Fijn!
Breinwerken maakte me klaar voor dit breinwerk!
Ik was de gelukkige om een opstelling te krijgen.
Ik wilde nieuwe verhalen, omdat ik de oude verhalen, de oude pijnen, de oude teleurstellingen tussen ons in bleef zetten.
Dat kleurde mijn bril.
Dat kleurt mijn gedachten en mijn reacties.
Ik zet mezelf hiermee ongewild in een soort alerte ‘ik ben onveilig modus’ en alles ervaar ik als een trigger.
Niet echt helpend.
En… ik weet t, maar het lukt me niet het te veranderen.
Dus… een nieuw verhaal was welkom!
Opstellingen vind ik een fantastische vorm van breinwerken. En ik wist, dat ik er klaar voor was dit te ontvangen. Ik had aan mijn kern gewerkt. Mijn basis.
Ik wilde mezelf stretchen, ik wil groeien.
En halverwege de opstelling, ik weet t moment niet terug te halen, maar ik weet wel dat ik dacht… ‘daar gaat de rits van mijn schoen…’ ging de rits van mijn schoen dus open.
De les toch leren!
Deze rits heb ik ‘gemaakt’.
Ik heb, toen de rits open bleef barsten bij iets teveel druk of weerstand, de schoen wat losser gestrikt.
En nu is het maandag, maar hij barste weer open.
Ik kijk de les aan.
Ik ben gegroeid.
Ik mag het oude loslaten.
Ik ben weer een stap verder.
Ik mag de rest van mijn reis in nieuwe schoenen lopen!
#MooiRechtop #breinwerken #jezelfopde1eplek #hetgaatomjou #ikkiesvoormij #ikdoemee #ontwikkelen #groei #reflexintegratie