Ik ben alleen beneden.
Het is nog stil in huis.
Ik ben aan het breinwerken. En ik laat een onprettig gevoel toe. Het is een soort combinatie van verdriet, boosheid en jaloezie.

Ik adem rustig in en uit.

Het ebt weer weg. En ik omarm mezelf nog even.

Ochtendroutine

De afgelopen weken heb ik mijn ochtendroutine los gelaten. Het lukte domweg niet.
Mijn energie klopte niet, na de derde keer griep/corona. En dus koos ik ervoor vroeg naar bed te gaan, maar ook om de dag wat later te starten.
Als ik hier omval, heb ik een probleem.
De kids en het huishouden draai ik. Als ik dat niet doe, kan mijn man niet werken. En dat is hoe het is. Ik vind dat wel een optie, maar voor hem is dat echt heel lastig. Dat begrijp ik en dat respecteer ik.

Dus… ik koos verstandig. Het was eenvoudig weg niet op te brengen, die ochtendroutine en ik was er oke mee.
Deze week pak ik het voorzichtig weer op.

Na het breinwerken heb ik nog tijd voor ademen en een korte meditatie.
Maar… mijn buikspieren dan?

Mijn platte buik droom

Ik besef me dat ik droom van een plattere buik. Al mijn hele leven is deze niet plat, maar toch zou ik het fijn vinden dat deze platter wordt. En… dat is hij al, echt.
Ik heb mijn houding verbeterd en ga bijna elke week 3x naar de sportschool. Nu doe ik daar niet ontzettend veel en lang buikspieroefeningen, maar het is altijd meer dan ik mijn hele leven daarvoor gedaan heb.
Maar…. Ergens knaagt het en dus nam ik mij voor in mijn routine ook wat buikspieren mee te nemen. Niet teveel, maar wel bijna dagelijks.
De gedachte is dat het ‘wel leuk moet blijven’ en dat het me uiteindelijk, bij niet opgeven, brengt bij die plattere buik.

 

Met tegenzin begin ik met de oefeningen. Ik hou zelfs het aantal aan zoals ik ooit deed. Want… als je hierin gaat versoepelen kom je op een hellend vlak en doe je er straks nog maar 5 herhalingen ipv 45….

 

Net niet genoeg ‘pijn’…

Hoewel ik trots ben op deze beweging en het geloven en vasthouden in mijn plan, besef ik mij tegelijkertijd dat de noodzaak niet hoog genoeg is.
Ik kies ervoor te bewegen, maar de echte pijnen ga ik niet aan.
Als ik echt, echt echt een strakke buik wil hebben, dan zal ik er dingen voor moeten laten. Dan zou ik er pijn voor moeten lijden.
Ik zou meer moeten oefenen en meerdere oefeningen moeten doen. Elke dag, misschien wel meerdere keren per dag.
Ik zou mijn eten moeten aanpassen, wellicht.
En zo zouden er mogelijk nog wel meer punten zijn, waar ik keuzes te maken heb.

 

Maar… die platte buik is een droom, maar wel een droom zonder noodzaak.
Die pijnen ga ik niet aan.

 

Hoe is dat voor jou?

Hoe is het met jouw plannen?
En ga jij je pijnen aan?

Wil jij je sterker voelen in je basis, zodat je die stappen gaat zetten om jouw plan echt serieus te gaan laten slagen op kortere termijn?
Wil jij echt beter voor jezelf durven kiezen, zonder je uit het veld te laten slaan door tegenstand, weerstand of pijn?
Ga dan breinwerken.
Het maakt jou, jouw hele systeem, steviger!

 

Langzaam aan maak ik toch andere keuzes… mede dankzij mijn persoonlijke reis naar mijn droomleven

Echt,… ik verwacht dat ik, omdat ik mijn dromen steeds meer helder voor mij zie, en steeds meer kleine stappen zet hiernaar toe, dat ik de pijnen ga omarmen! Dat ik mijn eten wellicht wel ga aanpassen, ook omdat ik ervan droom gezond oud te worden! Trots oud wil worden, vol energie oud wil worden.
Ik voel dat ik stappen zet.
Ik voel dat ik mezelf steeds beter ken en erken. Met al mijn pijnen, verdriet en teleurstellingen die allemaal steeds meer hun plek krijgen. Een gezonde plek. Een levensles, maar niet als belemmerende overtuiging. Doordat sporten steeds normaler wordt, de pijnen die hierbij horen ook, zie ik het wellicht zelfs gebeuren dat er een moment komt dat ik met een personal trainer aan de slag ga.

Nou… en van iemand die zich jaren voornam te gaan sporten op structurele basis, maar altijd genoeg redenen had dit niet te doen,… zie je dat ik echt lekker in beweging ben?