Een veel gehoorde uitspraak van ouders is: ‘het zit erin, maar het komt er niet uit’. Of ‘thuis lukt het wel, maar op school lijkt hij het niet te kunnen’.
Hoe frustrerend is het, dat je kind iets allang kan, maar op school lijkt het niet te lukken. Je goed geoefend hebt op alle onderdelen van je karate examen, maar je lichaam van staal lijkt en niet kan bewegen tijdens het examen?
Wat kan hier een oorzaak van zijn en hoe werkt Mooi Rechtop hieraan?

Thuis wordt er soepel gelezen, vloeiende zinnen die zelfs ook mooi op toon klinken. Je kan horen dat het verhaal begrepen wordt. Het begrijpen van wat je leest is voor mij altijd het belangrijkste. Ik denk altijd maar zo; niet iedereen hoeft nieuwslezer of juf te worden (want dan is lekker kunnen voorlezen toch fijn!)
Maar op school is lezen hakkelen, haperen, steeds opnieuw beginnen. Er worden andere woorden gelezen dan er staan en de toon is ver te zoeken. Het lukt niet. Wat zou er aan de hand kunnen zijn?
Mogelijk is de oorzaak hiervan dat reflexpatronen nog steeds actief zijn, terwijl zij al geïntegreerd moeten zijn en opgenomen in de complexere bewegingen. Hierdoor staat het neurale netwerk nog deels in de steigers. Compenseren lukt soms wel, maar soms ook niet.
Wanneer er reflexen nog niet geïntegreerd zijn, dan moet je compenseren. Dat kost bergen energie. Dat lezen gaat thuis prima, maar niet te lang. Op school echter, als iedereen luistert, of met de juf die vorige week nog nare opmerkingen maakte die nu nog nagalmen in je hoofd, komt er stress bij. Stress die maakt dat je totaal op slot gaat. Je ogen kunnen niet meer goed langs de letters en woorden glijden. Je wordt boos op jezelf, want je weet dat je het kan, maar nu lijk je het letterlijk niet meer te zien. En dat is ook zo.

Met reflexintegratie probeer ik te vinden welk stuk bewegingspatroon (reflex-patroon) nog niet af is. Soms omdat de stimulus nog steeds actief is, soms omdat de variaties nog niet af zijn, maar er kan ook stress op het bewegingspatroon gekomen zijn. Stress maakt dat het neurale netwerk niet optimaal kan functioneren. In het neurale netwerk staat dan een groot hek op de weg, als het ware.

Lezen is een combinatie van vele vaardigheden. Ten eerste moeten je ogen tegelijk op dezelfde plek kijken en dan deze beelden naar de hersenen zenden. Die beelden verschuiven steeds, omdat je ogen mooi langs de letters en woorden glijden, of zelfs springen. Zijn je ogen hier niet goed in, dan verspring je steeds en weet je letterlijk even niet meer waar je bent. Je hersenen kunnen er dan ook echt geen chocolade meer van maken.
Misschien doen je ogen het wel fantastisch, maar vindt je lijf het lastig. Thuis lees je altijd lekker in bed. Je benen languit, lekker lui liggend met je boek lekker voor je. Je armen zijn gebogen. Heerlijk!
Op school moet je zitten. MOET. Elke keer lijk je te gaan staan. Zomaar. Je weet ook wel dat het niet zo hoort, maar je staat toch weer. Maar de juf heeft er nu een paar keer iets van gezegd, dus je probeert wat je kan. Zittend te lezen, net als iedereen.
Met zitten heb je je benen gebogen. Je boek hou je in je handen vast. Schuin, omdat het dan prettiger kijkt. Op de een of andere manier lukt lezen niet. Waarschijnlijk is de STNR actief. De STNR is een primaire reflex. Symmetrische Tonische NekReflex. Beide kanten van je lijf doen hetzelfde, links en rechts; dat is het symmetrische. Tonische; het gaat over spierspanning. Nekreflex, dus het gaat over spierspanning in je nek. Bij een bepaalde stand van je hoofd of nek gaat deze reflex aan. De stand van je hoofd is dus de stimulus. En die zet de reflexbeweging aan. De STNR beweging is als volgt; wanneer de benen gestrekt zijn MOETEN de armen buigen. Wanneer de armen gestrekt zijn, MOETEN de benen buigen. Oei,…
Kijk om je heen, heel veel mensen hebben deze reflex (een beetje). Zij compenseren dit de hele dag. Door hun benen onder zich te leggen als ze zitten. Door onderuitgezakt te zitten, als ze schrijven of lezen. Zo kunnen zij de armen toch buigen, terwijl de benen ‘vast’ zitten of gestrekt zijn. Anderen leggen hun papieren overdreven ver van hun lichaam af, zodat de armen gestrekt kunnen terwijl de benen gebogen zijn.
De STNR heeft een sterke link met de oogbewegingen. En die combinatie samen maakt lezen tot een uitdaging!

Dit is slechts een van de vele voorbeelden van anders kijken. Lezen is lastig, maar in dit geval zal heel veel meer oefenen wellicht niet een effect hebben wat recht doet aan de inspanning. Mogelijk zal reflexintegratie veel meer vooruitgang bieden. Dat kom je alleen te weten door het uit te proberen!

Meer weten? Hou mijn website in de gaten, abonneer je op mijn blogs en volg mij op social media!
Ook geef ik regelmatig lezingen om steeds meer bekendheid te geven aan de mogelijkheid om anders te kijken en uitdagingen anders te benaderen!