Wat wil ik over 1 jaar van nu anders doen?
Voordat ik deze vraag beantwoord, neem ik je even mee terug in de tijd.
Een sluipend gevoel van ontevredenheid kwam in mijn leven.
Al is ontevredenheid wel een zwaar woord, maar ik weet nu even geen betere.
Je zou het een midlife crisis kunnen noemen, misschien?
Ik heb me daar niet echt in verdiept, bovendien kan ik enkel voor mijzelf spreken.
En als ik voor mezelf spreek, wat wel handig is, omdat dit stukje over mij gaat en als jij je erin herkent, gaat het ook een beetje over jou, dan wil ik je zeggen dat ik het altijd al geweten heb.
Ik heb die ontevredenheid altijd al gevoeld.
Altijd al gehad.
Ontevreden over mijn keuzes.
Om een voorbeeld te noemen.
Maar ik kon er toen niets mee.
Het gevoel van ontevredenheid drukte ik weg.
Ik had daar hele goede technieken voor, die me waarschijnlijk met de paplepel ingegoten waren.
Ik had daar interne zinnen voor die ongeveer zo klonken:
– dit is een verstandige keuze
– doe nou maar gewoon
En zo leefde ik mijn leven.
Ik zorgde.
Ik werkte.
Ik deed wat hoorde.
Ik paste me aan.
Ik cijferde me weg.
Sprak steeds minder mijn behoeften uit en was als het ware dankbaar voor de kruimeltjes die overbleven.
Als het ware dan he, want ik kan goed snoepen en als er iets lekkers is, zorgde ik goed voor mezelf.
Dat dan weer wel!
En misschien heeft dit meer met elkaar te maken, dan ik in eerste instantie dacht.
Want…. Mezelf wegcijferen.
Niet durven voelen en niet durven te gaan staan voor wat IK echt wilde, kan voortkomen uit een basaal gevoel van onveiligheid.
En uit dit gevoel van onveiligheid kan een overlevingsstrategie voortkomen.
En dat gevoel van onveiligheid kan zich in jouw onderbewuste genesteld hebben, voordat je leven goed en wel begonnen is.
Met andere woorden; je hoeft er geen trauma voor te hebben meegemaakt.
Mijn overlevingsstrategie?
Ik herken er ondertussen een paar:
niet opvallen,
doorzetten
en als het nodig is, doorbijten.
En ik wil niet de suggestie wekken dat ik, en nu hoor ik Brigitte Kaandorp in mijn hoofd, ‘een heel zwaar leven’ heb gehad.
niet.
Maar het besef van ontevredenheid kon ik steeds minder goed wegdrukken en kwam vaker bovendrijven.
Hier moest ik iets mee, want ik had er last van en kreeg er steeds meer last van.
En nu ben ik hier. Ik durf te voelen.
En ik durf mijn verlangens steeds meer uit te spreken.
En die combinatie brengt beweging.
Eng.
Doodeng.
Want alles wat ik had, was zeker, bekend. Vertrouwd ook.
En best oke en prettig.
Maar dus met die sluim van ontevredenheid.
En dat zette ik langzaam op een soort helling.
Eerst was die helling vals plat.
In mijn hoofd veranderde er veel.
Maar aan de buitenkant nog niet.
Nu spreek ik meer uit.
Neem ik de tijd om te voelen.
En dat neemt tijd.
Want… dat voelen, dat is niet mijn eerste natuur om hier aandacht aan te geven.
Meestal heb ik al gedaan.
Al besloten.
Al gehandeld.
En dan voel ik daarna weerstand.
En ja,… daar moet ik nu iets mee.
Daar wil ik nu iets mee.
En dat betekent dus dat dit consequenties heeft.
Dat ik beslissingen moet terugdraaien.
Dat ik anders ga handelen.
En daar… en dat vind ik doodeng, vindt ‘men’ iets van.
Daar worden dingen over gezegd.
Of er wordt gekeken.
Daar ben ik nu.
En… volgend jaar…. Volgend jaar heb ik daar LAK aan!
Volgend jaar voel ik automatisch.
Dan weet ik hier eerst tijd voor vrij te maken.
Dan stem ik hier mijn handelen en beslissingen op af.
En weet je wat het mooiste is!???
Volgend jaar zie ik dit ook terug bij mijn kids!
Deze periode ben ik druk met de #8weeksechallenge.
Deze challenge ben ik puur voor mezelf gestart.
Ik werk aan mijn onderbewuste veiligheid, zodat ik deze doelen ga behalen!
Voel je vrij en vooral welkom om met me mee te doen!
Meer informatie?
Stuur me op Instagram, Facebook een privébericht of een email!